“V-PWR 2.0 – Best friends forever”
Dr. Nienke Endenburg, onderzoeksleider, GZ-psycholoog en gespecialiseerd in de interactie tussen mens en dier
Het draait om de
duurzame relatie
tussen de veteraan
met PTSS en zijn
hulphond
Eind 2017 werd het eerste onderzoekstraject, V-PWR 1.0 opgezet. De insteek van V-PWR 1.0 was meer te weten te komen over hoe de samenwerking tussen hond en veteraan nou écht werkt. Eerste resultaten laten zien dat de hulphonden die geplaatst zijn bij veteranen met PTSS een positieve invloed op hun leven hebben.
Zowel V-PWR 1.0 en H-PWR werd mogelijk gemaakt door de genereuze steun van vermogensfondsen en donateurs.
Ook V-PWR 2.0 mag rekenen op de meerjarige, zeer genereuze steun van het Karel Doorman Fonds en een anonieme gever.
In V-PWR 1.0 is met name retrospectief gekeken naar de invloed van een hulphond op het welzijn van veteranen met therapieresistente PTSS. Hierbij is de groep veteranen met PTSS met een hulphond vergeleken met vier andere onderzoeksgroepen (veteranen met PTSS zonder hulphond, gezonde veteranen met een huishond en gewone huishonden).
Dr. Nienke Endenburg is projectleider van de onderzoekslijn gericht op de interactie tussen dieren en veteranen met PTSS. “De vraag was in hoeverre de PTSS-klachten verminderden en veteranen weer een betere kwaliteit van leven gingen ervaren bij de groep veteranen met een hulphond.
“Deze veteranen hadden sinds kortere of langere tijd een hulphond. Door de verschillende groepen veteranen met en zonder hulphond of met een huishond met elkaar te vergelijken, hebben we de invloed van de hulphond op de thuissituatie kunnen onderzoeken.”
De resultaten laten zien dat veteranen met een hulphond minder last hebben van PTSS-klachten, meer deelnemen aan sociale interacties, meer buiten komen en aangeven beter te slapen.
Verder is er minder angst voor nachtmerries. Hun kwaliteit van leven, oftewel ‘Quality of Life’ (QoL) lijkt te verbeteren en het lijkt alsof hun veerkracht en zelfvertrouwen toeneemt door de interactie met de hulphond.
Endenburg legt uit waarom een vervolg op V-PWR 1.0 belangrijk is. “We moeten erachter zien te komen of deze positieve effecten ook op langere termijn blijven bestaan. In V-PWR 1.0 werd al een start gemaakt met het prospectief meten van veteranen en hun hulphonden. In V-PWR 2.0 willen wij deze groep veteranen en hun hulphonden uit V-PWR 1.0 nog enkele jaren blijven volgen. Ook willen we de groep uitbreiden, om meer veteranen en hulphonden ook langer te kunnen volgen. Een dergelijke prospectieve aanpak moet het mogelijk maken om de effecten van de interactie tussen hond en veteraan ook op langere termijn inzichtelijk te krijgen. Tevens moeten de effecten van eventuele veranderingen binnen de huiselijke situatie in kaart gebracht worden.”
Een van deze veranderingen waarmee elke veteraan met een hulphond op een gegeven moment geconfronteerd gaat worden is de veroudering van de hulphond. Wat gebeurt er op het moment dat een hulphond ‘met pensioen gaat’, en wordt opgevolgd door een andere, jongere hond? Hoe reageert de veteraan hierop, en wat zijn de mogelijke effecten? Wat betekent dit voor de hond?
Endenburg licht toe: “Bovendien willen we onderzoeken of hulphonden sneller verouderen dan huishonden. Dat is belangrijk om te weten, zodat dit misschien voorkomen kan worden, zodat hulphonden langer actief en gezond kunnen blijven.
Daarnaast maakt een prospectieve insteek het mogelijk de gezinsdynamiek in kaart te brengen. Uit gesprekken met veteranen en hun familieleden in V-PWR bleek dat de hulphond ook belangrijk kan zijn voor de familieleden.”
Familieleden worden namelijk ook geconfronteerd met de PTSS-symptomen van veteranen, zij moeten ermee om kunnen gaan en hebben er soms ook onder te lijden. Vaak kunnen partners van deze veteranen niet deelnemen aan het arbeidsproces in verband met de constante zorg voor de veteraan.
Endenburg schetst de bredere context: “Er is tot op heden weinig onderzoek gedaan naar de invloed van een hulphond op het gezin of op individuele familieleden. Daarom willen we in V-PWR 2.0 ook verschillende familieleden betrekken. Tegen welke problemen lopen zij aan, ervaren zij zelf ook klachten en hoe ervaren zij de interactie met de hulphond?”
Samenvattend staat ook in V-PWR 2.0 het concept van “One Welfare” centraal: het dier, de hulphond, in directe relatie met het welbevinden van de mens, de veteraan, gedurende het onderzoek en op de lange termijn. Door op deze manier meer inzicht te creëren, werken wij toe naar het langdurig verbeteren van het welzijn van veteranen met PTSS en aan het welzijn van de ingezette hulphonden.
