Het beste
voor elke hond

Om het welzijn van asielhonden zo goed mogelijk te waarborgen, willen we graag meer inzicht krijgen in het aanpassingsvermogen van elke individuele hond. Hoe reageert een hond op zijn nieuwe omgeving en hoe verloopt dit? Went hij snel, of heeft hij meer tijd nodig? En wat kunnen de asielmedewerkers of de nieuwe eigenaren van een hond doen om deze periode van onrust en verandering zo makkelijk en stressvrij mogelijk te maken om op deze manier het welzijn en de gezondheid van zo veel mogelijk honden te kunnen waarborgen?

Prof. dr. Saskia Arndt is Hoogleraar Diergedrag en legt het doel van dit project uit. “We willen inzicht verkrijgen in het aanpassingsvermogen van individuele asielhonden, zowel op het moment dat zij in een asiel terecht komen, als bij herplaatsing in een nieuw thuis. Dit doen we door fysiologische en gedragsmatige parameters vast te stellen en te valideren. Op deze manier willen we het aanpassingsvermogen van een hond in kaart brengen en het welzijn kunnen monitoren.”

“Om het gewenningsproces in het nieuwe huis te versnellen en om een goede match met een nieuwe eigenaar te vinden is het belangrijk om in te kunnen schatten of de hond moeite heeft met het aanpassen aan een nieuwe omgeving en hoe snel en op welke manier hij zich aanpast. Als we meer inzicht krijgen in de zogenaamde “individuele adaptatieresponsen” kunnen we de individuele dieren hopelijk sneller voorzien in hun behoeften. Op deze manier hopen wij het gewenningsproces in een nieuwe leefomgeving, in zowel het asiel als een nieuw huis, zo optimaal mogelijk te laten verlopen”, vult gedragsbioloog dr. Claudia Vinke aan.

Een snelle aanpassing en gewenning aan het asiel is goed voor het dierenwelzijn en kan de herplaatsing van een asielhond bevorderen.

Een snelle aanpassing aan een nieuw thuis komt eveneens ten goede aan het dierenwelzijn en tegelijk aan de relatie tussen de hond en zijn nieuwe eigenaar. Dat verkleint de kans dat de hond wordt teruggebracht naar het asiel.

Onderzoeker drs. Janneke van der Laan legt uit hoe het welzijn van de honden is onderzocht: “Het stresshormoon cortisol hoopt zich op in haar, bij mensen maar ook bij dieren. Door cortisolwaardes van haar te meten, krijg je een beeld van de stressreactie en herstel over weken of maanden. Naast de cortisolmetingen van het haar, hebben we ook cortisolwaardes in de urine gemeten. Dit geeft een beeld op de korte termijn terwijl de haarmetingen de lange termijn laten zien.”

Wat blijkt is dat de asielhonden een hogere cortisolwaarde en nachtelijke activiteit hebben, waardoor ze minder rusten dan honden in een thuissituatie. “Er blijkt geen verschil te zijn tussen de cortisolwaarden van honden op het moment dat ze het asiel ingaan en de controlegroep huishonden. Na zes weken in het asiel blijken de cortisolwaarden in het haar met een-derde gestegen. Dit is voornamelijk tijdens de eerste dagen in het asiel en dit neemt in de loop van de tijd af, maar de asielhonden blijven onrustiger dan de onderzochte huishonden.”

De asielhonden die een nieuw huis hebben gekregen zijn gevolgd tijdens het gewenningsproces in hun nieuwe omgeving. Hieruit blijkt dat de cortisolwaarde en nachtelijke activiteit bij asielhonden na de adoptie aanzienlijk afneemt. Na een tijd zijn de urine cortisol waardes weer vergelijkbaar met de controlegroep huishonden.

“We weten dat een asiel geen stressloze omgeving is voor honden, ook al doen medewerkers hard hun best om het welzijn zo goed mogelijk te houden”, vertelt Van der Laan. “Ook al richt je een asiel zo optimaal mogelijk in, dan nog zijn er stressfactoren, zoals drukte van andere honden en het minder vaak naar buiten kunnen. En het belangrijkste: de hond is weg uit diens oude, vertrouwde situatie.” Het onderzoeksteam wil op basis van de uitkomsten van het onderzoek advies ontwikkelen hoe het aanpassingsvermogen én het welzijn van asielhonden langdurig verbeterd kan worden. Het beste voor elke hond.

Met de genereuze bijdrage van Mars en donateurs zorgen we voor meer welzijn voor asielhonden.